8e blog Michiel de Vries

Michiel de Vries: “Dat ene fruitboompje zijn er achttien geworden.”

Lezen pubers dit blog ook? Ik weet hoe jullie je voelen. Toen ik in Oosterwold kwam wonen, in december 1996, was ik 11 jaar. De plek waar mijn ouders een huis bouwden, op de Paradijsvogelweg, heette toen natuurlijk nog geen Oosterwold, het was een buitengebied zonder naam. Ik noemde het the middle of nowhere. Want zo voelde het.

Waar mijn ouders naartoe waren verhuisd bleek niet veel meer te zijn dan een rijtje nieuwbouwhuizen aan de grens met Zeewolde. Geen voetbalveldje, geen dorp met een bruine kroeg, geen openbaar vervoer. Er viel niks te beleven. We kenden niemand en niemand kende ons.

Jullie tieners zullen deze uithoek van Almere vast ook the middle of nowhere noemen. Die hoosbuien en harde wind vervloeken, zoals ik ook heb gedaan, op de fiets naar de bewoonde wereld. Ik zat in Amsterdam op school, en Almere, zei ik altijd, daar ga ik echt never nooit wonen.

Ik ging studeren, werd Amsterdammer. Kreeg een relatie, kinderen. Kreeg een drukke baan bij RTL Nieuws. Soms pakte ik de racefiets van de Haarlemmermeerstraat waar we woonden, naar de Paradijsvogelweg. Best lekker, die wind tegen, op de dijk, dacht ik opeens. Best lekker, die rust, die weidsheid. En wat is het hier groen!

Ons huurappartement werd te klein. We wilden een huis met een tuin. Niet zo’n tuintje van 5 bij 6, met aan drie kanten schuttingen van twee meter hoog. Nee, een échte tuin waar je misschien nog wat groente kan verbouwen, misschien een fruitboompje kan planten. Waar kinderen buiten kunnen spelen. Waar je wél contact hebt met de buren.

We keken in Amsterdam. We keken in Weesp. Te duur, te klein, te anoniem. En toen opeens, in een vlaag van verstandsverbijstering, zetten we een stip. In Almere. Op het gemeentehuis. Op een grote kaart. Ergens op een veld tussen de Tureluur en de Goudplevierweg: nummer 464. Toevallig wisten we: nummer 30, dat is van de boer. Vrij uitzicht!

Aanvankelijk dachten we: we zitten toch nergens aan vast. ‘We kunnen er altijd nog uitstappen’, zeiden we tegen elkaar toen we het ontwikkelplan schreven. En zo rolden we van intentieovereenkomst naar anterieure overeenkomst. Voor we het wisten zaten we bij de notaris. Nu kunnen we niet meer terug. En ik kan jullie vertellen: we wîllen ook niet meer terug. We wonen hier nu tien maanden. In het begin was het echt even aanmodderen, maar zodra alles om je heen groen wordt, verandert alles. Ik doe niks liever dan een beetje rommelen in de moestuin of ergens een boompje planten. Op een vrije dag, voordat ik naar het werk ga, of als ik thuis kom: ik ben zoveel mogelijk buiten.

Op de Facebookpagina schrijven sommigen dat het hier net voelt als vakantie. Wat overdreven, dacht ik eerst. Nu zeg ik het zelf ook. Een buurvrouw kwam tot het inzicht: we zijn vanaf nu altijd op vakantie, alleen moeten we tussendoor af en toe werken.

De tuin, die is dus wat groot uitgevallen. 2000 vierkante meter. Dat ene fruitboompje zijn er achttien geworden. Er komt nog veel meer bij, maar we doen alles op z’n tijd. Er scharrelen kippen. In de moestuin leren we een hoop: aan een courgetteplant groeien blijkbaar tien courgettes; aan een radijsplant één radijsje.

We doen veel samen hier op de Vogelakker – een weg aanleggen ging hier overigens zonder gedoe, dat is voor sommigen misschien ook fijn om te horen. Via WhatsApp sturen we elkaar foto’s: is dat nou een ree of een hert? En hee, kijk, een kievit! Er wordt samen gegeten, feestjes gevierd en midden in de nacht naar sterren gekeken.

Onze zoons groeien op in een paradijsje. Caspar, onze oudste (3), speelt uren met vriendjes in de modder en komt bij alle buren over de vloer (en vraagt ze de oren van hun kop). Of ze het hier over 15 jaar ook nog zo naar hun zin hebben?

Oosterwold blijft the middle of nowhere, maar nu wel met een bus, een bakker, een huiskamerrestaurant en straks zelfs een supermarkt(je). Het is een uithoek, maar wel een hele leuke uithoek. Met bijzondere mensen en initiatieven. Saai is het zeker niet meer. We maken er met z’n allen echt wat moois van!

@michieldevries