9e blog Annemarie Sneyers
Annemarie Sneyers: ‘Stadsmeisje heeft best wel heimwee’
Oké, een blog schrijven dus. Ik zou het liefst jullie overstelpen met lofzang en teksten van hoe heerlijk het hier is, maar op dit moment komen die woorden (nog) niet uit mijn laptop.. Ik ben namelijk herstellende van een longontsteking die ik vast niet had gekregen als ik veilig op mijn bootje in Amsterdam was gebleven…
Net als veel gezinnetjes hier, zijn wij ook na 20 jaar de drukte van Amsterdam ‘ontvlucht’. Ik werd verliefd op mijn Peter (alias Peer, opgegroeid in Friesland, ik in Loenen a/d Vecht) op een vaag kraakfeestje in Amsterdam-West en woonde toen in de volkswijk De Baarsjes. Na kort in mijn sociale huurhuisje te hebben samengewoond, kochten wij waar ik altijd al van had gedroomd: een woonschip met een B&B in het vooronder in het centrum van de stad. Tijdens het koopproces werd ik prompt zwanger van Bowi en krap een jaar later werd ik in een vlaag van verstandsverbijstering zwanger van de tweede Tygo.. Je zou denken: ‘een schip in het centrum, hoe vet is dat!’. En dat was het ook, maar we hadden ook moeite met echt ontspannen, want voor die kleintjes was het water ook een constant gevaar.
Dus dan ga je dus een beetje struinen op Funda, eerst in Amsterdam en dan erbuiten en dan hoor je op een feestje over mensen die hierheen zijn verhuisd en dan stap je op een mooie dag in de auto om ‘even te kijken’. En wij belanden op ‘die mooie dag’ op een open dag van de vrije school de Sofia waar allemaal vrije lieve mensen rondliepen. Het weer was mooi, de natuur, kortom, wij als vrijbuiters waren toen verkocht! Dus hop naar de info-avond, stip gezet, boot verkocht met lekkere winst en weg waren we!
En dan… dan moet je dus een huis gaan bouwen. En dat is niet zomaar iets en dat denk je ook wel te weten maar als je er middenin zit weet je echt dat het serieus niet zomaar iets is. En al helemaal niet met twee kleine koekenbakkers die je dus uit hun vertrouwde omgeving trekt waar ze toevallig helemaal geen zin in hebben. Die ineens in een schuur moeten gaan wonen omdat je huis al verkocht is en de bouw altijd langer duurt dan je denkt. Een nieuwe school moet gaan zoeken, een nieuwe crèche. En dan heb ik het nog niet eens over die duizenden keuzes die je moet maken terwijl er kinderen aan je hangen en bouwvakkers over de vloer lopen die van alles willen. En dan moet jijzelf ook nog ‘in the mean time’ wennen aan alles (zoals dat je niet meer effe naar een vriendin fietst of een lekkere warme kroeg!). En dat gaat dus niet en dan komt dus die man met deze keer een hele grote hamer..
Lieve mensen. Ik wil echt niet alleen maar zeuren, want we hebben toevallig wel het allermooiste huis van Oosterwold gebouwd. En ik geniet echt wel van die roodborstjes in onze gekochte bomen, van het hardlopen door het frisse bos, van de eindeloze luchten en van het contact met al die dappere nieuwe buren met hun mooie idealen. Dus ik geloof stiekem heus dat dit het begin is van iets wat heel mooi gaat worden. (toch nog een beetje lofzang op de valreep…)
P.s. Ik ben dus door de verkoop van de boot mijn goudmijntje kwijtgeraakt en nu het meeste werk aan het huis is gedaan, krijg ik wel weer zin om iets te ondernemen, wellicht samen met anderen. Het liefst in Oosterwold (sorry geen kroeg). Er stroomt echt ondernemersbloed door me en ben ook behoorlijk creatief, grafisch ook. Dus als je dit leest en je zoekt een ‘partner in crime’.