6e blog Tamara Bresser: “Of we handig waren?

“Nee niet uitgesproken maar dat leer je gaandeweg gelukkig wel.”

Inmiddels alweer jaren terug hoorden we van vrienden over het “nieuwe wonen” in Oosterwold te Almere. Zij waren bezig met de ontwikkeling van het huidige Bosveld. Zelf je huis bouwen, met je buren gezamenlijk de weg aanleggen, geen rioolaansluiting maar eigen afvalwaterzuiveringssysteem, groot deel van je kavel gebruiken voor stadslandbouw, en een energieneutraal huis. Kortom, de mogelijkheid om zelfvoorzienend te gaan leven en een plek te creëren waar je je eigen droom kan realiseren. Dit klonk ons fantastisch in de oren, maar het was toen voor ons nog niet aan de orde want na jarenlang anti-kraak te hebben gewoond, hadden we net een leuk huurhuis betrokken in Driebergen en we verwachten ons eerste kindje…

Maar het universum had al anders beslist, want een paar maanden later vroegen andere vrienden, Akke Faling en Floris Moolenbeek, of wij samen met hun een kavel wilden kopen en ontwikkelen in… juist, Oosterwold.

Folkert was meteen om. Bij mij duurde dat wat langer. Op dat moment was ik zwanger van de tweede, #hormonaal #nesteldrang. Maar we konden er op de een of andere manier niet omheen, dus besloten we om het toch te doen. Dit zou onze dromen om zoveel mogelijk zelfvoorzienend te leven waar kunnen maken!

Het ontwikkel en vergunningen-traject was pittig en een stuk langer dan gepland. Voordat het allemaal rond was, was onze tweede dochter inmiddels al geboren! Maar op een mooie dag eind augustus vertrokken we dan eindelijk, met een drie maanden oude baby en een peuter, naar Oosterwold. We hadden als tijdelijke woning een caravan met bungalowtent, zonder stroom, water, riool en internet. Echt back to basic. In augustus leek dat nog een heel goed plan, maar halverwege december was dat natuurlijk al een minder lollig gebeuren. Vooral de klei en het vocht maakte het flink afzien.

Al onze tijd ging zitten in de bouw van ons nieuwe huis, waar we alle “luxe” weer zouden hebben zoals o.a. een douche en een werkend toilet. Het houtskelet van ons huis was eind januari klaar, met dank aan Timmer aan de Zaan. Maar daarna begon het eigenlijk pas echt voor ons met isoleren, de buitenbekleding, aanleg groene dak, binnenmuren, elektra, waterleiding stuken, vloeren, trap… alles dus.. En of we handig waren? Nee niet uitgesproken maar dat leer je gaandeweg gelukkig wel. Gewoon veel vragen, uitzoeken en een beetje zelf klooien, soms tot de late uurtjes doorwerken, vallen en weer opstaan. Het meeste blijkt prima zelf te doen te zijn, alleen kost het wel veel tijd en energie. Dit hadden we natuurlijk gruwelijk onderschat. Gelukkig maar, want anders waren we er nooit aan begonnen en hadden we nu niet een huis waar we heel trots op zijn. Er zit (heel veel van) ons eigen zweet zit in en door alles zelf te doen, hebben we het helemaal eigen kunnen maken en dat gevoel is letterlijk onbetaalbaar!!

In oktober 2018, 2 jaar later dan gepland, was het dan eindelijk zover af dat we erin konden. Er is nog een heleboel te doen maar dat willen we liever in alle rust doen. Ik merk ook dat de ideeën die ontstaan uit rust ontzettend leuk zijn en het huis nog weer een stukje meer eigen maken. Zo hebben we de keuken nog op het programma staan, maar daar zijn al hele leuke plannen voor en we kunnen zelfs al denken aan de bouw van een flinke schuur.

Mooi hoe snel je de “ellende” weer kan vergeten en we inmiddels al weer zover hersteld zijn dat we voorpret kunnen voelen naar weer verder bouwen!