19e blog Marijke en Bokke

Op je kop in de groene container

‘Ik wil er dood niet gevonden worden’, zegt mijn man Bokke, wanneer ik begin over Almere. Het woord Oosterwold hoort hij niet eens. ‘Er zit toch geen leven in die stad, geen ziel?’ Het is voor mij juist een reden om wel te gaan. Een splinternieuw ‘dorp’ waar nog geen ongeschreven regels zijn en je de vrijheid om je heen ziet en voelt. Waar we uitzicht kunnen krijgen op de wisselteelt van de Vliervelden en het huis, dat al jaren in 3D in mijn hoofd zit, eindelijk kan worden neergezet op vette klei. Het huis waarin we wat moois hopen te bieden in de vorm van coaching, gitaarlessen en workshops.

Toen vond ik het nog best bijzonder, dat we zelf gingen bouwen. ‘Dapper hoor’, zei iedereen.
Maar nu zijn we twee jaar verder en zien we hoe onze vederlichte buurvrouw haar huis met blote handen vanaf de fundering opbouwt en horen we dat er al twee aannemers van de andere buren failliet zijn gegaan. Dus nu vind ik ons gewoonweg mazzelaars die een huis tekenden en een stip durfden te zetten. Net op tijd voor corona, en net op tijd om die pittige hypotheek rond te krijgen.

Hoe je ook bouwt, Oosterwold zorgt voor een andere kijk op het leven. De adembenemende luchten leveren ruimte op in je hoofd en de knagende ratten onder je huis zorgen voor kramp in je maag. Geduld wordt op de proef gesteld door trage bouwers of nutsbedrijven, je wordt overspoeld door goede ideeën op Facebook Oosterwold, en schijt vervolgens in je broek door de reacties op die goede ideeën. Hangt op je kop in de groene container om toch het wortelloof maar van het achterste naar het voorste vak te verplaatsen.

Ook emoties staan in de rij om gezien te worden. Ik wil ruimdenkend zijn maar voel irritatie als er weer eens een auto op onze privéparkeerplaatsen staat. Zie mezelf graag als vredelievend maar word hier uitgenodigd een aanvaring niet uit de weg te gaan. Wens geen doetje te zijn maar huil als een kind wanneer ik een foto wil maken van het nestje puttertjes, waardoor een geschrokken jong uitvliegt. Regelrecht tegen ons joekel van een raam. Morsdood.

Wat ik niet wil zijn ben ik wel, en andersom. Lang niet altijd even gemakkelijk maar het maakt me wel completer.

Dat heeft alles te maken met mijn werk als bewustzijnscoach. Iedereen heeft wel een perfect plaatje van zichzelf en het dorp of de wereld om zich heen, maar mag het echte plaatje er ook zijn? Door meerdere kanten te belichten ontstaat een groter bewustzijn, waardoor je je vrijer voelt. Naar mijn idee dé ingrediënten voor een goede gezondheid, zowel lichamelijk als geestelijk.

Bokke krijg je hier inmiddels met geen stok meer weg. Wanneer hij niet in zijn favoriete oranje leesstoel zit is hij in de tuin bezig of geeft gitaarles. ’s Morgens voert hij de wilde eenden bij onze vijver. Ze zijn er iedere dag direct na zonsopkomst, zo ook vanochtend. Meestal ben ik daarna aan de beurt om koffie van hem te krijgen maar nu blijft hij wel erg lang weg. Als ik uit het raam kijk zie ik hem een handje sneeuw gooien naar een gans die kennelijk te dicht bij zijn eendjes komt. Ik heb een man die zijn territorium en kroost fantastisch verdedigt dus ik draai me nog eens veilig om.

huis aan de akker.nl