10e blog estafette Sara van der Kooi

“Het samenleven met deze groep fijne mensen heeft ons leven verrijkt”.

Het is november 2015. Tijdens een standaardcontrole bij onze vroedvrouw – we zijn in verwachting van onze tweede dochter – vertelt zij dat ze gaat verhuizen naar een collectieve woonvorm met vrienden aan de rand van een bos, met een grote gezamenlijke tuin. Ja ze moeten het nog wel even zelf bouwen, maar idyllisch gaat het zeker worden. Waar het dan is, vragen wij nieuwsgierig. Enigszins beschaamd antwoordt ze: ‘ja het is wel in Almere’. Maar is dat eigenlijk niet een soort buitenwijk van Amsterdam? En, vertelt ze: er komt nog zo’n zelfde project, een meter of vijfhonderd verderop, waarvoor nog gezinnen worden gezocht. David en ik kijken elkaar aan, ons hart gaat sneller kloppen: dat lijkt ook echt wat voor ons. We zijn al verhuisd naar een dorpje net buiten de stad, een leuk rijtjeshuis met grote tuin, maar missen toch de echte weidse groene ruimte en een meer intensieve verbinding met de mensen om ons heen.

Bosveld 2
Een week later zitten we om tafel met de initiatiefnemers van wat later Bosveld 2 gaat heten. We voelen een klik en rijden enthousiast naar huis: dit zou weleens een heel leuk avontuur kunnen worden! Weer een week later komen we bijeen met andere geïnteresseerden, een kleurrijke groep gezinnen en alleenstaanden. Met een deel van hen gaan we het avontuur aan: we starten een vereniging die gaat bouwen in Collectief Particulier Opdrachtgeverschap (CPO).

Gedragen besluitvorming
Het is het begin van een intens anderhalf jaar waarin we om te beginnen een wolk van een dochter krijgen. Daarnaast komen we iedere twee weken een dag samen met onze toekomstige buren en overleggen we nog veel vaker via skype en telefoon. We kiezen een locatie, de ligging van het gebouw op de kavel, het helofytenfilter en de vijvers. We nodigen andere geïnteresseerden uit en kijken of het klikt, tot we uiteindelijk, een jaar later, met negen gezinnen zijn. We denken na over de indeling van de privé en gemeenschappelijke tuin. Over de functionaliteiten van het gemeenschappelijke gebouw dat we ook willen neerzetten. We onderzoeken en oefenen ook met een overlegvorm die gedragen besluitvorming heet. Dit is geen democratische vorm (waarin de meeste stemmen gelden) maar een waarin de beslissingen echt door iedereen gedragen worden. Wanneer iemand een overwegend bezwaar heeft tegen een voorstel, gaan we opnieuw met elkaar in gesprek. Intensief is het, maar vooral enorm waardevol om elkaar steeds in de ogen te kunnen blijven kijken.

Intensieve tijden breken aan
Ondertussen denken wij na over de indeling van ons huis. Het wordt casco opgeleverd, dus een lege doos van 165m2. Met behulp van een architect komen we tot een evenwichtige en functionele indeling. We verkopen ons huis en gaan in een ieniemienie klein huurhuisje aan de rand van een natuurgebied wonen. Zo genieten we alvast van meer groen en ruimte om ons heen.

En dan is het zo ver: op 10 maart 2017 zitten we met zijn allen bij de notaris om de grond te kopen. Het echte avontuur kan beginnen. Een week later ligt er al een puinweg naar onze kavel, een weg in midden in een onmetelijk groot peterselieveld. Er is niks, het is helemaal leeg. Maar wij voelen ons er al thuis.

Het is een intensieve tijd. Ik ga in het bestuur van de wegvereniging en voer druk overleg met de nutsbedrijven – toen nog onwetend hoeveel hoofdpijn dit dossier me zou gaan opleveren. We onderzoeken scholen en kinderopvangen samen met de buren, zodat we in de toekomst samen de kinderen naar school kunnen brengen. De heipalen worden geslagen, het fundament wordt gebouwd en het filter aangelegd. Eind mei laten we een woonunit en opslagcontainer plaatsen en verhuizen wij als eerste naar de kavel. Het is geweldig en onwerkelijk: er is helemaal niemand en er is Zo Veel Ruimte. De leeuweriken fluiten hun hoogste lied en de reeën lopen iedere ochtend en avond (nog) langs de caravan. We leven helemaal off-the-grid, met een grote watercontainer, een zonnepaneeltje en wat batterijen voor de koelkast en een lampje in de avond. Gelukkig kunnen we de wc al aansluiten op het helofytenfilter. Het is het begin van een heerlijke hete zomer, we genieten van het buiten zijn op en in de klei en worden intens bruin. Onze twee meisjes keutelen de hele dag lekker buiten aan. Natuurlijk is het wel wat behelpen zonder douche en wasmachine, maar we geven niet om een beetje modder en zien de charme van het pionieren. David gaat het huis afbouwen, samen met een oud-studiegenoot annex timmerman. Ze werken hard en half november is het huis in grote lijnen af.

Eenvoudige rijkdom
Dat is ook precies op tijd want met de herfstige kou, regen en modder is zo’n kleine, onverwarmde en slecht geventileerde woonunit toch ineens niet meer zo romantisch. We trekken in ons onaffe huis en er valt een last van onze schouders: eindelijk niet meer op 40m2 op elkaars lip, wat een zee aan ruimte! De nutsvoorzieningen zijn nog niet aangelegd, maar we stoken het met onze houtkachel toch lekker warm. Tot in februari 2018 ‘kamperen’ we in ons huis, dat ondertussen wel steeds verder af komt. Als we dan na veel gedoe ook eindelijk water en elektra hebben, kunnen we echt ontspannen. Ja het was hard werken, we moesten vaak erg flexibel zijn en veel improviseren, maar we hebben nu wel een heerlijk huis op een prachtige plek met geweldig fijne mensen.

Nu, ruim twee jaar later, genieten we nog elke dag. Dat de aanvankelijke grote ruimte om ons heen steeds meer beperkt wordt, en we nu bijna in een ‘gewone’ woonwijk wonen, is iets wat we vooraf nooit hadden kunnen bedenken en waarmee we steeds opnieuw moeten dealen. Het gevoel van ruimtelijke vrijheid blijft gelukkig overheersen. Wat we ook nooit hadden kunnen bedenken, is hoe het samenleven met deze groep fijne mensen ons leven verrijkt. We dragen zorg voor elkaar, zowel in praktische als emotionele zin. De kinderen zijn hechte vriendschappen met elkaar aangegaan en voelen zich bij elkaar thuis. Onze jongste zoon is erbij gekomen, een heerlijk goedlachs kind. Dat hij hier op deze droomplek ontvangen mocht worden, midden in deze fijne gemeenschap, maakt onze eenvoudige rijkdom compleet.

Bekijk ook de video’s:
Sara van der Kooi met haar gezin: https://youtu.be/vmyDUHznBwU
Bouw van Bosveld 2: https://youtu.be/m6JiaNUgfrQ