31e-blog Niko Sinnige: ”Dan schrijf je je toch gewoon in”

Oosterwold is mij echt overkomen en dat bedoel ik in de meest positieve zin. Als nietsvermoedende timmerman ben ik hier in 2017 terechtgekomen om een tweetal huizen te mogen bouwen. We stonden tot onze enkels in de zachte klei, deden alles op 1 kleine aggregaat, konden op het composttoilet en maakten kennis met een mooi gemêleerde groep mensen die in een weiland hun droom zagen. Inmiddels zijn de bewoners van beide huizen mijn nabije buren, maar ben ik ze als goede vrienden gaan beschouwen.

Vredespijp

Het geluk wilde dat een van de omwonenden, die nu mijn overbuurman is, bij een kampvuurtje de opmerking maakte; ‘dan schrijf je je toch gewoon in, dat is gratis’. De rest is geschiedenis. Ruim 4 jaar later zit ik achter m’n computer in m’n eigen huisje dit te typen op een plek waar ik me volledig thuis voel. In de loop van de tijd veranderde (ons deel van) Oosterwold van een weiland in een (hechte) buurt-gemeenschap. Waar we ooit door de schouderhoge cichorei als indianen verkleed een aanval deden op de cowboys van een huis in aanbouw, staan nu twee woningen met een prachtige tuin eromheen. En met de cowboys hebben we meer dan eens de vredespijp gerookt.

De gemeenschap, zoals gezegd gemêleerd en van divers pluimage, vormt een heerlijk dorp om in te wonen. Je kan lekker op je eigen plekkie je gang gaan, je kan altijd ergens aankloppen voor een praatje of een biertje en veel spullen en ook kennis en kunde worden gedeeld zonder dat het hoeft. En omdat ik het geluk had stiekem in m’n camper bij m’n liefste buren te mogen wonen tot ik m’n stip had, heb ik het allemaal meegemaakt. Sinds een ruim jaar heb ik dan zelf mogen ervaren hoe het is om mijn stukje te mogen vormgeven. Inspiratie lag overal voor het oprapen en elk seizoen bracht nieuwe ideeën, uitdagingen en verrassingen met zich mee.

Wat in de kiem verborgen zit

Langzaam verdwijnen de composttoiletten, drogen de buiten-douches op en worden de stacaravans schaars. Daarmee verdwijnt een charmant deel van het proces. Maar omdat het in de kiem verborgen zit gaat de achterliggende spirit niet verloren.

Nu die eerste fase langzaam zijn einde vindt gaan de mensen hun blik weer wat verder over hun kavelgrens heenwerpen. Altijd al betrokken en bevlogen (pioniers) lijken zij zich nu te realiseren dat de prachtige bloemrijke wijk ook plekken nodig heeft waar mensen kunnen bloeien.

Geheel in de trant van Oosterwold ontkiemen er daarom al kleine clubjes die elkaar vinden in sport of spel, hobby en passie. En zo groeit ook de behoefte aan ontmoetingsplaatsen, plekken waar je heen kan gaan om te kijken wie je dan wel tegenkomt voor een praatje. De ouderwetse kroeg. Het lijkt een gemiste kans dat hierin (mede door de gemeente) niet in is voorzien, maar ik zie het als een kans! Op onze vruchtbare akkers gaan we naast onze moestuinen en fruitbomen d.m.v. vuurplaatsen en klein restaurant/café in de schuur ook gemeenschappen kweken… kunstmest niet nodig!